شب چهارم: آینده روزنامه نگاری علم

قسمت چهارم پادکست در این شب‌ها با نگاهی به آینده دنیای روزنامه‌نگاری علم منتشر شد

تابستان سال گذشته دپارتمان روزنامه نگاری دانشگاه کُنکوردیا، میزبان دومین دوره مدرسه تابستانی روزنامه‌نگاری علم خود با عنوان Projected Futures 2.0 بود. در این مدرسه تابستانی گروهی از دانش‌آموختگان تحصیلات تکمیلی رشته‌های علوم محض و روزنامه‌نگاری علم حضور داشتند و در طی یک دوره فشرده ضمن مرور تکنیک‌های عملی و مُدل‌های نظری، تلاش کردند تا پیشنهادهایی را درباره آینده احتمالی روزنامه‌نگاری علم مطرح کنند.

چند هفته پیش گروهی از شرکت‌گنندگان آن دوره در مقاله‌ای که در وب‌سایت The Conversation منتشر و در برخی از نشریات دیگر نیز بازنشر شد، خلاصه‌ای از ایده‌های خود در این باره را عنوان «چرا به آینده روزنامه نگاری علم خوشبین هستیم» منتشر کردند.

در این قسمت در این شب‌ها به محتوای این پیشنهادها پرداخته شده است و سعی شده تا این ایده‌ها در چارچوب فضای کار داخل ایران مورد ارزیابی قرار گیرد.

دیوید سِکو، مدیر گروه روزنامه نگاری دانشگاه کنکوردیا

در این شب ها را می‌توانید از طریق فید این برنامه در این وب سایت وارد نرم‌افزار پادکست خود کنید یا فایل آن را از طریق کانال تلگرام pnazemi  دانلود کنید. همچنین می‌توانید آن را در خدمات دهنده‌های پادکست زیر مشترک شده و آن را دریافت کنید:

Anchor ، Apple Podcast ، Google Podcast، Spotify، Breaker، Overcast، Pocket Cast، PodBean، RadioPublic

بخشی از موسیقی استفاده شده در این برنامه مربوط به قطعه در این شب ها، با صدای استاد شهرام ناظری از آلبوم سفر عسرت، موسیقی فرخزاد لایق است.

همچنین در انتهای برنامه بخشی از قطعه «آفتابکاران جنگل» بر اساس سروده‌ای از سعید سلطانپور و موسیقی مهرداد بران، استفاده شده است.

برای مطالعه بیشتر درباره مواردی که در این قسمت مورد اشاره قرار گرفت می‌توانید به این منابع سری بزنید:

Why we see hope for the future of science journalism

واژگانی در حال احتضار

The Evolution of the Digital Divide; Jan A.G.M. van DIJK

Transmedia critical: empirical investigations into multiplatform and collaborative storytelling

Transmedia Storytelling, Corporate Synergy, and Audience Expression

Projected Futures 3: Experimental Science Journalism Studies


David M. Secko , Elyse Amend & Terrine Friday (2013) FOUR MODELS OF SCIENCE JOURNALISM, Journalism Practice, 7:1, 62-80, DOI: 10.1080/17512786.2012.691351

دیدگاه‌ها

  1. مطالب مهم و جالبی بیان شد، ولی باید بگم که از میان اون سه دغدغه اصلی، دومی (گوناگونی، اقلیت و …) بیشتر مختص به جامعه و ذهنیت غربی هستش. هر چند ایرادی به آن وارد نیست و خوب هست که به آن پرداخته شود ولی در عمل، تجربیات من بیشتر این را به من یادآوری میکند که این کار بیشتر برای گرفتن یک ژست شیک، مدرن،روشن فکرانه انجام میشود، نه الزاما برای پرداختن اساسی به موضوع.
    هر چند باید حتما این را اضافه کنم که ممکن است کاملا در اشتباه باشم، این صرفا یک برداشت هستش، دلیل محکمی برای آن ندارم.

    1. این حرف درستیه و متاسفانه خیلی وقت ها شاهد سو استفاده از این مفهوم هستیم. ولی به نظرم اصل داستان مهم است. ما وقتی به دلایلی بخشی از جامعه را به دلیلی غیر از شایستگی علمی اش حذف و به قول دوستان نیروی خود را گزینش می کنیم، بخشی از واقعیت را نادیده می گیرم. در گزارشگری هم ایده این است که اتفاقا بخشی از کار دادن صدا به کسانی است که حرف مهمی دارند ولی صدای آنها شنیده نمی شود. از این نظر به نظرم مهم است. البته مفهوم اقلیت در جاهای مختلف فرق می کند.

  2. با کلیت چیزهایی که گفتید موافقم. من فکر می کنم که اهمیتی نداره که جنسیت اشخاص علمی و یا قومیت و مذهب و ملیت و … چی باشه. موضوع مهم خود علم هست. چون علم اینو به ما میگه. همونطور که وقتی میگیم که روش علم پرسش و نقد هستش اینجا هم علم به ما میگه چه اهمیتی داره ماهیت شخصی داره کار علمی میکنه چیه!
    مریم میرزاخانی هم یه شخصی بود که زحمت کشید و کارهای بزرگی انجام داد و این ربطی به ایرانی بودنش نداره و افتخارش هم برمیگرده به خودش و نهایتا خانواده ش. اصولا افتخار کردن به هم زبان بودن و هم میهن بودن با اشخاص مشهور از نازل ترین و بی اهمیت ترین و بی معنی ترین انواع افتخاره.

دیدگاهتان را بنویسید

*

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.