دیدگاه‌ها

1. مطالب مهم و جالبی بیان شد، ولی باید بگم که از میان اون سه دغدغه اصلی، دومی (گوناگونی، اقلیت و …) بیشتر مختص به جامعه و ذهنیت غربی هستش. هر چند ایرادی به آن وارد نیست و خوب هست که به آن پرداخته شود ولی در عمل، تجربیات من بیشتر این را به من یادآوری میکند که این کار بیشتر برای گرفتن یک ژست شیک، مدرن،روشن فکرانه انجام میشود، نه الزاما برای پرداختن اساسی به موضوع.
   هر چند باید حتما این را اضافه کنم که ممکن است کاملا در اشتباه باشم، این صرفا یک برداشت هستش، دلیل محکمی برای آن ندارم.

   پاسخ

   1. این حرف درستیه و متاسفانه خیلی وقت ها شاهد سو استفاده از این مفهوم هستیم. ولی به نظرم اصل داستان مهم است. ما وقتی به دلایلی بخشی از جامعه را به دلیلی غیر از شایستگی علمی اش حذف و به قول دوستان نیروی خود را گزینش می کنیم، بخشی از واقعیت را نادیده می گیرم. در گزارشگری هم ایده این است که اتفاقا بخشی از کار دادن صدا به کسانی است که حرف مهمی دارند ولی صدای آنها شنیده نمی شود. از این نظر به نظرم مهم است. البته مفهوم اقلیت در جاهای مختلف فرق می کند.

      پاسخ

2. با کلیت چیزهایی که گفتید موافقم. من فکر می کنم که اهمیتی نداره که جنسیت اشخاص علمی و یا قومیت و مذهب و ملیت و … چی باشه. موضوع مهم خود علم هست. چون علم اینو به ما میگه. همونطور که وقتی میگیم که روش علم پرسش و نقد هستش اینجا هم علم به ما میگه چه اهمیتی داره ماهیت شخصی داره کار علمی میکنه چیه!
   مریم میرزاخانی هم یه شخصی بود که زحمت کشید و کارهای بزرگی انجام داد و این ربطی به ایرانی بودنش نداره و افتخارش هم برمیگرده به خودش و نهایتا خانواده ش. اصولا افتخار کردن به هم زبان بودن و هم میهن بودن با اشخاص مشهور از نازل ترین و بی اهمیت ترین و بی معنی ترین انواع افتخاره.

   پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.